Индо-Европа былыргы тыла

Индо-Европа былыргы тыла (нууч. Праиндоевропе́йский язы́к) — Ииндийэ уонна Европа тылларын кэргэнигэр киирэр тыллар өбүгэ тыллара, сабаҕалаан көрөн лингвистэр оҥорбут тыллара. Билигин тарҕаммыт санаа быһыытынан Индо-Европа былыргы тылынан саҥарар дьон Волга уонна Хара байҕал истиэптэригэр олорбуттар. Макрокомпаративистыы элбэх сабаҕалааһынынан, атын тыллары кытта генетикалыы ситимнээх.

Индо-Европа былыргы тыла флексиялаах тыл, аат тыл үс ахсаанынан уонна аҕыс түһүгүнэн уларыйара, оттон туохтуур — үс кэминэн, двум залогам и четырём наклонениям.

Являлся языком номинативного строя, однако существуют гипотезы, что номинативному предшествовал эргативный или активный строй на более раннем этапе истории языка. Порядок слов был свободным, базовым являлся порядок SOV.

Изучение и реконструкция праиндоевропейского языка стали развиваться в начале XIX века, хотя некоторые догадки о существовании индоевропейской семьи языков и общего для неё праязыка существовали и ранее.